Server Hewlett-Packard (HP) Micro 3000 LX

Η Hewlett-Packard (HP) σημείωσε μεγάλη επιτυχία το 1968 όταν κυκλοφόρησε το σύστημα HP 2000. Στην πραγματικότητα, το HP 2000 ήταν ο υπολογιστής PDP-8 της DEC (Digital Equipment Corporation) όπου για πρώτη φορά εφαρμόστηκε η τεχνολογία “time-share”. Το αποτέλεσμα ήταν να μπορεί να εξυπηρετήσει 16 ως 32 χρήστες, με την BASIC ως γλώσσα προγραμματισμού. Για μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα ο υπολογιστής από τα 12 bit «ανέβηκε» στα 16.
 Η μεγάλη επιτυχία στηρίχθηκε σε έναν παλιότερο υπολογιστή. Οι επικεφαλής της HP σκέφτηκαν πόσες επιπλέον δυνατότητες θα είχε ένα σύστημα με έναν νέο υπολογιστή στα 32 bit που θα έφτιαχναν οι δικοί τους μηχανικοί. Το φιλόδοξο σχέδιο ονομάστηκε υπολογιστής “omega” και προσλήφθηκαν μηχανικοί από τα πιο σημαντικά εργαστήρια της εποχής δηλαδή της IBM και της Burroughs. Σύντομα κατάφεραν να κατασκευάσουν τον υπολογιστή “omega” που ικανοποιούσε τους στόχους της HP, όμως το κόστος παραγωγής του ξεπερνούσε τις δυνατότητες της εταιρίας. Έτσι, τους ζητήθηκε να εγκαταλείψουν το αρχικό σχέδιο, παρόλο που ήταν επιτυχημένο, και να ασχοληθούν με ένα φθηνότερο υπολογιστή που ονομάστηκε “alpha”. Πολλοί από αυτούς, φόρεσαν για αρκετό καιρό μαύρα περιβραχιόνια για να εκφράσουν την απογοήτευση τους.
Ο υπολογιστής “alpha” ήταν «έτοιμος» το 1971. Ουσιαστικά ήταν ο “omega” περιορισμένος στα 16 bit, με 1 index register αντί των αρχικών 8, με μνήμη 127 KB από τα αρχικά 4 MB. Όμως οι περιορισμοί στο hardware οδήγησαν σε αναβάθμιση του software: οι μηχανικοί εφάρμοσαν πολλές καινοτόμες ιδέες όπως το batch processing, time-sharing και real time processing που δυστυχώς δεν υποστηρίζονταν από έναν ισχυρό υπολογιστή –όπως ήταν ο omega. Από την άλλη πλευρά κάποιες λειτουργίες εγκαταλείφθηκαν όπως το data segmentation  και το floating-point arithmetic και αντικαταστάθηκαν από κάποιες «συμβιβαστικές» λύσεις όπως η επέκταση του register DL, που όμως δημιούργησαν τα σημαντικότερα προβλήματα του συστήματος, όπως η ύπαρξη θετικών και αρνητικών διευθύνσεων δεδομένων.
Ο υπολογιστής “alpha” προωθήθηκε ως HP 3000 και υποσχόταν πρόσβαση σε 64 χρήστες με 128 KB μνήμης. Η πρώτη του εμφάνιση την 1η Νοεμβρίου 1972 στο Lawrence Hall of Science ήταν μια μεγάλη αποτυχία: μπορούσε να υποστηρίξει μόνο 2 χρήστες αντί των 64 και κάθε 10-20 λεπτά κολλούσε. Η εταιρία απέσυρε το προϊόν από την αγορά και το αντικατέστησε με το HP 2000 σε όσους το είχαν ήδη αγοράσει.
Αμέσως άρχισαν οι προσπάθειες για την επίλυση των προβλημάτων. Το 1973, κατόρθωσαν να επιτύχουν την υποστήριξη 8 χρηστών και να μειώσουν τα κρασαρίσματα σε 2 την ημέρα, οπότε το προϊόν ξαναβγήκε στην αγορά, όχι ως συνέχεια του HP 2000 αλλά του IBM 1130. Οι μηχανικοί της εταιρείας δεν σταμάτησαν ποτέ τις βελτιώσεις και την προσπάθεια επίλυσης των προβλημάτων. Ένα από τα πιο δύσκολα προβλήματα ήταν το “24-day time bomb” που όταν ο υπολογιστής λειτουργούσε συνεχώς για 24 ημέρες, την 25η γυρνούσε στην κατάσταση του πριν από 25 ημέρες. Μάλιστα η αρχική αντιμετώπιση του ήταν η συμβουλή να γίνεται επανεκκίνηση του συστήματος μία φορά την εβδομάδα!
Ο στόχος της υποστήριξης  64 χρηστών πραγματοποιήθηκε το 1982 με το μοντέλο series 64. Χάρη στις συνεχείς προσπάθειες και βελτιώσεις τόσο στο hardware όσο και στο software,  η σειρά HP 3000 έγινε η μακροβιότερη στην ιστορία των υπολογιστών. Μέχρι το 2010 η HP παρείχε υποστήριξη σε μοντέλα της σειράς. Οι λέξεις που την χαρακτήριζαν ήταν ευελιξία, λειτουργικότητα, αξιοπιστία και συμβατότητα. 
Το σύστημα 3000 Micro LX  του 1988, ήταν η “deskside tower version”  έκδοση, για χρήση δίπλα στο γραφείο, του συστήματος 3000 Micro. Περιείχε ένα drive για ταινία (67 MB), 2 MB μνήμης με δυνατότητα προέκτασης ως τα 4 MB και ένα εσωτερικό Disc drive και μπορούσε να εξυπηρετήσει ως 8 point-to-point τερματικά. Ήταν ο πρώτος υπολογιστής που όλα τα σημαντικά στοιχεία (επεξεργαστής, ταινία, δίσκος) ήταν ενσωματωμένα σε μία συσκευή.