Υδραυλικός τηλέγραφος

Όπως μας πληροφορεί ο Πολύβιος για την μετάδοση του μηνύματος είναι απαραίτητες δύο πανομοιότυπες συσκευές, που τοποθετούνται σε μεγάλη απόσταση η μία από την άλλη.  Η κάθε συσκευή ήταν ένα κυλινδρική δοχείο με κρουνό και περιείχε νερό. Πάνω στην επιφάνεια του νερού, επέπλεε πλωτήρας με στέλεχος (ράβδο) το οποίο έφερε χαράξεις που αντιστοιχούσαν σε προκαθορισμένα μηνύματα. Ο συγχρονισμός των δύο συσκευών επιτυγχάνεται με  το άναμμα φρύκτου (δάδας). Το άναμμα της δάδας σήμαινε το άνοιγμα του κρουνού της πρώτης συσκευής και αποτελούσε το σινιάλο για να ανοίξει και ο κρουνός της δεύτερης συσκευής.  Καθώς έπεφτε το νερό, το στέλεχος με τα μηνύματα βυθιζόταν μέσα στη συσκευή και οι χαράξεις περνούσαν διαδοχικά από το άνω χείλος της.  Όταν η κατάλληλη χάραξη -με το μήνυμα που έπρεπε να μεταδοθεί- έφτανε στο χείλος του δοχείου, η δάδα του πομπού έσβηνε. Με το σβήσιμο της δάδας στη δεύτερη συσκευή έκλεινε ο κρουνός και στο χείλος της διαβαζόταν το ίδιο μήνυμα.