Φασματόφωτομετρο Υπέρυθρου Perkin Elmer 257

Το μοντέλο 257 ήταν η βελτιωμένη έκδοση του μοντέλου 137, όπου το πρίσμα άλατος είχε αντικατασταθεί από φράγματα περίθλασης και διέθετε πιο αποτελεσματικό σύστημα καταγραφής των μετρήσεων.
Το μοντέλο 137 της Perkin - Elmer χρησιμοποιούσε ένα πρίσμα άλατος για την ανάλυση και καταγραφή της ακτινοβολίας στα διάφορα μήκη κύματος. Όμως ήταν ήδη γνωστό (1957) ότι για καλύτερα αποτελέσματα, το πρίσμα θα μπορούσε να αντικατασταθεί από κατάλληλα φράγματα περίθλασης (Diffraction Gratings). Χρησιμοποιώντας φράγματα περίθλασης δεν εμφανίζεται μία μόνο μονοχρωματική δέσμη ακτινοβολίας αλλά και οι δευτερεύουσες που περιπλέκουν τις μετρήσεις. Έτσι, θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί ένα πρίσμα για την απόσβεση των δευτερευουσών, για το οποίο δεν υπήρχε διαθέσιμος χώρος, ή τα κατάλληλα φίλτρα. Η Perkin - Elmer δεν άργησε να αντικαταστήσει το πρίσμα άλατος από φράγματα περίθλασης μαζί με τα απαραίτητα φίλτρα κατασκευάζοντας το μοντέλο 237 (1962) για την περιοχή από 4000 cm-1 ως 625 cm-1  και το 337 (1963) για την περιοχή 4000 cm-1 ως 400 cm-1. Τα φράγματα περίθλασης μπορούσαν να μετακινηθούν με μηχανικό τρόπο ώστε να αλλάξουν το μήκος κύματος της ακτινοβολίας
Το επόμενο βήμα ήταν η βελτίωση της καταγραφής των μετρήσεων στα διάφορα μήκη κύματος. Μέχρι τώρα, το χαρτί με σημειωμένη την αρχική τιμή μήκους κύματος, τοποθετούταν χειροκίνητα στο κυλινδρικό τύμπανο το οποίο περιστρεφόταν με την αλλαγή μήκους κύματος ενώ η γραφίδα σημείωνε την τιμή της μετρούμενης ακτινοβολίας. Αν το χαρτί δεν είχε τοποθετηθεί σωστά στο τύμπανο, δεν γινόταν σωστά η καταγραφή του φάσματος. Για να βελτιωθεί ο τρόπος καταγραφής, το χαρτί είχε προτυπωμένα τα διάφορα μήκη κύματος και την κατάλληλη διάτρηση ώστε κατάλληλοι οδηγοί του μηχανήματος να το προωθούν σε πλήρη συγχρονισμό με το μήκος κύματος της μετρούμενης ακτινοβολίας. Ο νέος τρόπος καταγραφής (1965) εμφανίστηκε στο μοντέλο 157  -που είχε πρίσμα άλατος- και στο 257 που δεν διέφερε κατά τα άλλα από τα μοντέλα 237 και 337.
Το μοντέλο κυκλοφορούσε ως το 1973.
​Η επόμενη βελτίωση αφορούσε την επέκταση του φάσματος από την περιοχή από 4000 cm-1 ως 625 cm-1  στην περιοχή από 4000 cm-1 ως 250 cm-1  που πραγματοποιήθηκε χάρη στην ταυτόχρονη καταμέτρηση και των δευτερευόντων μονοχρωματικών ακτινοβολιών. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιήθηκαν δύο φράγματα περίθλασης, στο πρώτο χρησιμοποιούσαν τη βασική και δευτερεύουσα δέσμη ενώ στο δεύτερο φράγμα μόνο τη βασική δέσμη. Η καταγραφή των τριών δεσμών γινόταν ταυτόχρονα από στοιχείο με τρεις «λοβούς» (κεφαλές) που είχε σχήμα αστεριού και ονομαζόταν “star cam” . Το μοντέλο ήταν το 457 (1966)