Φασματόφωτομετρο Υπεριώδους Perkin Elmer 137UV

Η Perkin-Elmer άρχισε να σχεδιάζει φασματόμετρα υπέρυθρης και ορατής ακτινοβολίας από το 1954. Μετά από την επιτυχία του μοντέλου 21, αναζητούσε ένα τρόπο να μειώσει το μέγεθος και το κόστος της συσκευής. Ομάδες εξαιρετικών επιστημόνων στο χώρο της οπτικής - για τη δημιουργία σφαιρικών φακών και κατόπτρων- και στο χώρο της μικροηλεκτρονικής -για την ενίσχυση του σήματος- συνεργάστηκαν και δημιούργησαν το μοντέλο 137 Infracord. Το καινούργιο μοντέλο δεν ήταν πλέον χυτευτό αλλά κατασκευαζόταν από φύλλα μετάλλου. Το εγχείρημα είχε μεγάλη επιτυχία καθώς μαζί με τους διαδόχους του ξεπέρασε τις 12.000 μονάδες από το 1957 ως το  1987 -όπου τελικά  αντικαταστάθηκε από τα φασματόμετρα ανάλυσης Fourier.
Ο πρώτος διάδοχος του 137 ήταν ένα φασματόμετρο στο υπεριώδες, το μοντέλο 137UV. Εμφανίστηκε το 1961 και συνέχισε να παράγεται ως το 1968 για να αντικατασταθεί από το μοντέλο 402 (1968 – 1979). Μπορούσε να αναλύσει και να καταγράψει το φάσμα απορρόφησης ενός δείγματος στο υπεριώδες και στο ορατό.  Η πηγή φωτός που χρησιμοποιήθηκε ήταν λυχνία δευτέριου για το υπεριώδες και λυχνία βολφραμίου για το ορατό. Το πρίσμα για την ανάλυση του φάσματος ήταν πρίσμα πυριτίου ενώ στον ανιχνευτή προστέθηκε ένας φωτοπολλαπλασιαστής και η κλίμακα καταγραφής έγινε λογαριθμική. Το τύμπανο στο οποίο τοποθετούνταν το χαρτί περιστρεφόταν συγχρονισμένα με το μήκος κύματος που ανιχνευόταν ενώ η γραφίδα μετακινούνταν ανάλογα με την ανιχνευόμενη ένταση του φωτός. Η ανάλυση για το υπεριώδες ήταν από 190 μm  ως τα 390 μm ενώ για το ορατό από τα 350 μm ως τα 750 μm.