Ιατρικός ανακλαστήρας κεφαλής

Χρησιμοποιήθηκε κυρίως από ωτορινολαρυγγολόγους για να οδηγήσει το φως στο εσωτερικό των κοιλοτήτων του προσώπου ώστε να μπορέσουν να τις εξετάσουν. Με το δερμάτινο ιμάντα στερεώνεται στη κεφαλή του γιατρού ενώ ο αρθρωτός σύνδεσμος επιτρέπει την τοποθέτηση του μπροστά στο μάτι του γιατρού. Ο κοίλος καθρέφτης (κάτοπτρο) συγκεντρώνει και οδηγεί το φως στο εσωτερικό της προς εξέταση περιοχής ενώ το άνοιγμα στο κέντρο του επιτρέπει την παρατήρηση σαν τα σύγχρονα ring lights. Αργότερα προσαρμόστηκε και ηλεκτρικός λαμπτήρας για την παροχή φωτός και θεωρήθηκε αναπόσπαστο στοιχείο της ιατρικής στολής, όπως το στηθοσκόπιο. Σήμερα με τις σύγχρονες τεχνολογίες φωτισμού έχει περιοριστεί η χρήση του.
Από τις αρχές του 19ου αι ο Archibald Cleland θεωρείται ο πρώτος που χρησιμοποίησε καθρέφτη, ένα κερί και ένα συγκλίνοντα φακό για να συγκεντρώσει και να κατευθύνει το φως στην περιοχή του λάρυγγα. Ο Friedrich Hoffman το 1841 πρότεινε τη χρήση ενός κοίλου κατόπτρου (καθρέφτη) με μία οπή στο κέντρο του για το φωτισμό και παρατήρηση του εσωτερικού του αυτιού. Αντίστοιχο όργανο χρησιμοποιούσε και ο  John Avery την ίδια εποχή. Αν και οι οφθαλμίατροι εργαζόταν στη βελτίωση αντίστοιχου οργάνου για το φωτισμό του εσωτερικού του ματιού (οφθαλμοσκόπιο) φαίνεται ότι τα δύο εργαλεία ακολούθησαν ξεχωριστούς δρόμους. Με την εφεύρεση του ηλεκτρικού λαμπτήρα, τέλη του 19ου αι. έγιναν προσπάθειες για την ενσωμάτωση του στον ανακλαστήρα.