Αυτοκίνητο Renault Dauphine

Παρουσιάστηκε το 1956, με στόχο να αντικαταστήσει το ήδη πετυχημένο 4CV, που υπήρξε το πρώτο μεταπολεμικό μοντέλο της Renault. Για την προετοιμασία της παραγωγής, κατασκευάστηκε μια νέα μονάδα στο Flins της Γαλλίας, ενώ οι κινητήρες προερχόταν από ένα άλλο εργοστάσιο της εταιρίας, που βρισκόταν στο Billancourt, έξω από το Παρίσι. Ήταν - τότε - το πιο σύγχρονο εργοστάσιο του είδους στον κόσμο, με δυνατότητα κατασκευής ενός κινητήρα κάθε 28 δευτερόλεπτα. H βασική δομή κατασκευής του Dauphine ήταν ίδια με του προκατόχου του, με τη διαφορά βέβαια του μεγαλύτερου μεταξόνιου και του μεγαλύτερου συνολικού μήκους κατά 30 εκατοστά. Ήταν αποκλειστικά 4-θυρο, με τον υδρόψυκτο, 4-κύλινδρο κινητήρα τοποθετημένο πίσω, του οποίου όμως ο κυβισμός είχε αυξηθεί από τα 760 στα 845 κ.ε., αποδίδοντας πλέον 27 ίππους. Το χαρακτηριστικό σχήμα και η αξιοπιστία της κατασκευής βοήθησαν ώστε το αυτοκίνητο να αποκτήσει ισχυρή προσωπικότητα, κάτι που ενισχύθηκε και από τις αγωνιστικές επιτυχίες που το συνόδευσαν. Ο "Γύρος της Κορσικής", κατ΄ αρχήν, το "Ράλλυ Μοντε Κάρλο" το 1958 και το "Ράλλυ της Ακτής Ελεφαντοστού" το 1959, ήταν ανάμεσα σε αυτές. Με τις επεμβάσεις του Amedee Gordini η ισχύς του κινητήρα αυξήθηκε στους 40 ίππους, ενώ το 1962 - για τις ανάγκες του αγωνιστικού ομολογκαρίσματος του μοντέλου - κατασκευάστηκαν 1000 αντίτυπα με μοτέρ 1093 κ.ε. και ισχύ 47 ίππους. Για περισσότερα από 10 χρόνια, το Dauphine υπήρξε ο καλύτερος "πρεσβευτής" της Γαλλικής αυτοκινητοβιομηχανίας σε όλο τον κόσμο, κατασκευαζόμενο και εκτός Γαλλίας, με σημαντικότερη ίσως περίπτωση αυτή της Alfa Romeo στην Ιταλία. Η παραγωγή του σταμάτησε το Δεκέμβριο του 1967, έχοντας κατασκευαστεί συνολικά 2.150.738 μονάδες, αποτελώντας το πιο καλοπούλητο γαλλικό αυτοκίνητο όλων των εποχών.
Στην Ελλάδη τη διαφήμισή του ανέλαβε ο Μποστ ( Μέντης Μποσταντζόγλου -από το Χρύσανθος Βοσταντζόγλου) τη περίοδο 1959-1961.