Το 1954 ανακοινώθηκε η Leica M3 με μια απίστευτη καινοτομία: αλλάζοντας φακό, το σκόπευτρο και ο μηχανισμός εστίασης προσαρμοζόταν αυτόματα στον νέο φακό ώστε να δίνει το σωστό «κάδρο». Στις μηχανές Nikon κάθε φορά που άλλαζε ο φακός, έπρεπε να τοποθετηθεί το αντίστοιχο σκόπευτρο στην ειδική υποδοχή στο πάνω μέρος της μηχανής. Έτσι η εστίαση και το καδράρισμα, υπολογίζοντας και την διόρθωση για την παράλλαξη , ήταν μια επίπονη διαδικασία. Η Nippon Kogaku έπρεπε να απαντήσει και το έκανε με την Nikon SP.
Τον Σεπτέμβριο του 1954 ολοκληρώθηκε η έρευνα και ο σχεδιασμός και τον επόμενο χρόνο κατασκευάστηκαν τα πρώτα πειραματικά μοντέλα. Πάνω από 10 διαφορετικά σκόπευτρα δοκιμάστηκαν μέχρι να βρεθεί το πιο αποτελεσματικό. Τελικά η μηχανή διέθετε δύο σκόπευτρα, ένα για φακούς 5 cm, 8.5 cm, 10.5 cm και 13.5 cm και ακριβώς δίπλα του, υπήρχε το σκόπευτρο για ευρυγώνιους φακούς των 2.8 cm και 3.5 cm.Άλλες βελτιώσεις αφορούν τον φωτοφράκτη, όπου επιτυγχάνεται καλύτερη ακρίβεια και ένα ελατήριο απορροφά τους κραδασμούς –κατά την κίνηση των κουρτινών. Επίσης, για πρώτη φορά χρησιμοποιείται τιτάνιο (Ti) για την κατασκευή των κουρτινών και εγκαταλείπονται οι κουρτίνες με το ελαστικό ύφασμα (habutae μετάξι). Βελτιώνεται και ο συγχρονισμός με το φλας, χάρη στην επιτάχυνση κατά 20% της ταχύτητας κίνησης των κουρτινών με αποτέλεσμα να συγχρονίζει από την ταχύτητα 60. Το πλήκτρο για τις ταχύτητες δεν περιστρεφόταν με την κίνηση του φωτοφράκτη, και είχε διαφορετικό χρώμα ανάλογα με τον συγχρονισμό με το φλας: πράσινο για γρήγορο συγχρονισμό, κόκκινο για μεσαίο και λευκό για αργό.
Τον Μάιο του 1957 κυκλοφορεί η νέα μηχανή με το όνομα SP –το P από το professional.
Η SP είναι προηγείται της εποχής της για τουλάχιστον 25 χρόνια καθώς η πρώτη Leica που μπορεί να συγκριθεί μαζί της είναι η M6 που κυκλοφόρησε το 1984. Ενσωματώνει την τελειοποίηση της έρευνας για το μηχανισμό που υπολογίζει την απόσταση με ταυτόχρονη ρύθμιση του φακού, με άλλα λόγια την εστίαση. Ένα άλλο σημαντικό πλεονέκτημα είναι ο συνδυασμός της με ηλεκτρικό μοτέρ για την αυτόματη προώθηση του φιλμ μετά την λήψη. Το μοτέρ είναι εύκολο στην εγκατάσταση, ελαφρύ και «άφθαρτο». Έτσι ο φωτογράφος μπορεί να καταγράφει 3 ή 4 καρέ το δευτερόλεπτο, κάτι ασύλληπτο για την εποχή. Το σκόπευτρο είναι μεγαλύτερο και σωστά ευθυγραμμισμένο με τον φακό, απαλλαγμένο από τα σφάλματα παράλλαξης, μπορεί να ρυθμιστεί για 4 εστιακές αποστάσεις φακών ( 50mm, 85mm, 105mm και 135mm) με το γύρισμα ενός δαχτυλιδιού στον διακόπτη επιστροφής του φιλμ. Ένα δεύτερο σκόπευτρο, μικρότερο και με γραμμές για την παράλλαξη, εξυπηρετεί εστιακές αποστάσεις φακών 28mm και 35mm. Η μηχανή είναι εξοπλισμένη με χρονοδιακόπτη για αυτοφωτογράφιση (για πρώτη φορά). Οι ταχύτητες του φωτοφράχτη ξεκινούν από 1s και φτάνουν μέχρι 1/1000 s, και επιλέγονται με ένα χειριστήριο που δεν περιστρέφεται. Οι πρώτες SP έχουν υφασμάτινες κουρτίνες από μετάξι (habutae silk) στον φωτοφράκτη αλλά το 1959 το μετάξι θα αντικατασταθεί από το χαρακτηριστικό (της Nikon) τιτάνιο.
Συνοδευόταν με ένα φωτόμετρο Σεληνίου που συνδεόταν με τον επιλογέα ταχυτήτων έτσι ώστε έχοντας επιλέξει ταχύτητα, το φωτόμετρο έδειχνε το κατάλληλο διάφραγμα (προτεραιότητα ταχύτητας).
Ο συνδυασμός της με το motor drive μπορούσε να δώσει 3 λήψεις το δευτερόλεπτο (3fps –frames per second), το οποίο θα μπορούσε να ενσωματωθεί στη μηχανή.
Περισσότερες από 22.000 SP πωλήθηκαν (14.000 με υφασμάτινη κουρτίνα και 8.000 με κουρτίνα τιτανίου στο φωτοφράκτη) παρά την ακριβή τιμή και το περιορισμένο κοινό –καθώς απευθυνόταν σε επαγγελματίες φωτογράφους. (Αντίστοιχα οι πωλήσεις της Μ3 της Leica έφτασαν τις 250.000, με αποτέλεσμα να οδηγήσει την Nippon Kogaku στην κατασκευή της SLR και τη δεκαετία του 1970 η Nikon ξεπέρασε τη Leica)Η μεγάλη της επιτυχία οφείλεται στην μεγάλη ποικιλία φακών και εξαρτημάτων που τη συνόδευαν, καθώς και στα εξής:
ο πολύ φωτεινός φακός f:1.1 των 50mm,
η μεγάλη ποικιλία φακών -με τις κορυφαίες επιστρώσεις- των 25mm, 28mm, 35mm, 50mm, 85mm, 105mm, 135mm,
οι τηλεφακοί των 180mm, 250mm, 350mm, και 500mm,
τα ηλεκτρικά μοτέρ
η δυνατότητα προτεραιότητας ταχύτητας και διαφράγματος
οι θήκες αποθήκευσης και μεταφοράς
θήκες υποβρύχιας φωτογράφησης, φυσούνες κλπΗ επόμενη κορυφαία μηχανή της εταιρείας, η Nikon F -η πρώτη Nikon SLR- , στην πραγματικότητα ήταν η SP με την προσθήκη ενός πενταπρίσματος.Η τελειότητα των μηχανών Nikon απ' ευθείας σκόπευσης. Φακός Nikkor 50mm f:1.4
Τον Μάιο του 1957 κυκλοφορεί η νέα μηχανή με το όνομα SP –το P από το professional.
Ενσωματώνει την τελειοποίηση της έρευνας για το μηχανισμό της εστίασης, έτσι ώστε ο υπολογισμός της απόστασης του αντικειμένου να γίνεται με ταυτόχρονη ρύθμιση της εστιακής απόστασης του φακού (rangefinder). Μία άλλη σημαντική καινοτομία είναι ο συνδυασμός της με ηλεκτρικό μοτέρ για την αυτόματη προώθηση του φιλμ μετά την λήψη. Το μοτέρ είναι εύκολο στην εγκατάσταση, ελαφρύ και «άφθαρτο». Έτσι ο φωτογράφος μπορεί να καταγράφει 3 ή 4 καρέ το δευτερόλεπτο (fps), κάτι ασύλληπτο για την εποχή. Το σκόπευτρο δίνει είδωλα ίδιου μεγέθους με τον φακό, είναι απαλλαγμένο από τα σφάλματα παράλλαξης, και μπορεί να ρυθμιστεί για 4 εστιακές αποστάσεις φακών ( 50mm, 85mm, 105mm και 135mm) με το γύρισμα ενός δαχτυλιδιού. Ένα δεύτερο σκόπευτρο, μικρότερο και με γραμμές για την παράλλαξη, εξυπηρετεί εστιακές αποστάσεις φακών 28mm και 35mm. Η μηχανή είναι εξοπλισμένη με χρονοδιακόπτη για αυτοφωτογράφιση (για πρώτη φορά). Οι ταχύτητες του φωτοφράχτη ξεκινούν από 1s και φτάνουν μέχρι 1/1000 s, και επιλέγονται με ένα χειριστήριο που δεν περιστρέφεται με την προώθηση του φιλμ. Οι πρώτες SP έχουν υφασμάτινες κουρτίνες από μετάξι (habutae silk) στον φωτοφράκτη αλλά το 1959 το μετάξι θα αντικατασταθεί από το χαρακτηριστικό (της Nikon) τιτάνιο.
Συνοδευόταν με ένα φωτόμετρο Σεληνίου που συνδεόταν με τον επιλογέα ταχυτήτων έτσι ώστε έχοντας επιλέξει ταχύτητα, το φωτόμετρο έδειχνε το κατάλληλο διάφραγμα (προτεραιότητα ταχύτητας).
Περισσότερες από 22.000 SP πωλήθηκαν (14.000 με υφασμάτινη κουρτίνα και 8.000 με κουρτίνα τιτανίου στο φωτοφράκτη) παρά την ακριβή τιμή και το περιορισμένο κοινό –καθώς απευθυνόταν σε επαγγελματίες φωτογράφους.
Η μεγάλη της επιτυχία οφείλεται στην μεγάλη ποικιλία φακών και εξαρτημάτων που τη συνόδευαν, καθώς και στα εξής:
- ο πολύ φωτεινός φακός f:1.1 των 50mm,
- η μεγάλη ποικιλία φακών -με τις κορυφαίες επιστρώσεις- των 25mm, 28mm, 35mm, 50mm, 85mm, 105mm, 135mm,
- οι τηλεφακοί των 180mm, 250mm, 350mm, και 500mm,
- τα ηλεκτρικά μοτέρ
- η δυνατότητα προτεραιότητας ταχύτητας
- οι θήκες αποθήκευσης και μεταφοράς
- θήκες υποβρύχιας φωτογράφησης, φυσούνες κλπ
Η επόμενη κορυφαία μηχανή της εταιρείας, η Nikon F -η πρώτη Nikon SLR- , στην πραγματικότητα ήταν η SP με την προσθήκη ενός πενταπρίσματος.