Μαγνητόφωνο Υπαγόρευσης Κειμένου Philips EL3582

Μηχανή υπαγόρευσης κειμένου. Ο ήχος καταγράφεται σε μαγνητοταινία που τυλίγεται σε ειδικού τύπου μπομπίνες: τετράγωνες που δεν περιστρέφονται. Η διάρκεια της ηχογράφησης είναι 20 λεπτά. Συνοδεύεται από μικρόφωνο (ΤΜΘ 01036) αλλά δεν έχει ηχεία.
Το 1877, ο Thomas Edison είχε κατορθώσει να καταγράψει και να αναπαράγει ήχο με το «φωνόγραφο» του χρησιμοποιώντας λεπτά φύλλα κασσίτερου (tinfoil) τυλιγμένα σε κύλινδρο από χυτοσίδηρο. Στη συνέχεια έστρεψε το ενδιαφέρον του στην ηλεκτρική ενέργεια. Έτσι το 1881, ο Alexander Graham Bell και ο Charles Summer Tainter των εργαστήριων Volta (Volta Laboratory ) παρατήρησαν ότι η καταγραφή του ήχου στο φύλλο κασσίτερου δεν ήταν πρακτική καθώς τα φύλλα μπορούσαν να σκιστούν κατά τη μετακίνηση του κυλίνδρου. Έτσι δοκίμασαν να αντικαταστήσουν τους μεταλλικούς κυλίνδρους με κυλίνδρους από χαρτόνι επικαλυμμένους με κερί. Η καταγραφή του ήχου  τώρα γινόταν με τη δημιουργία αυλακώσεων ίδιου βάθους στο κερί καθώς μια βελόνα (Stylus) δονούταν οριζόντια πάνω στην επιφάνεια του κυλίνδρου. Αντίθετα, στους αρχικούς κυλίνδρους του Edison, οι αυλοκώσεις είχαν διαφορετικό βάθος καθώς η κίνηση της βελόνας ήταν κάθετη στην επιφάνεια του κυλίνδρου. Οι κύλινδροι με επικάλυψη κεριού πρόσφεραν μεγαλύτερη διάρκεια ηχογράφησης και καλύτερη ποιότητα ήχου κατά την αναπαραγωγή.
Από την δημιουργία του πρώτου φωνόγραφου, ο Edison θεώρησε ότι η μηχανή ήταν αποκλειστικά για ηχογράφηση φωνής και θα μπορούσε να εφαρμοστεί για την υπαγόρευση κειμένων προς τους γραμματείς των γραφείων των επιχειρήσεων. Η κατασκευή των πρώτων κυλίνδρων δεν παρείχε καλά αποτελέσματα στην ηχογράφηση μουσικής – καθώς κατέγραφε ήχους χαμηλής συχνότητας.
Οι συσκευές υπαγόρευσης κειμένου εξελίχθηκαν σταδιακά. Χάρη στις εφαρμογές λυχνιών στις συσκευές ήχου το 1906, εμφανίστηκαν τα πρώτα ηλεκτρικά μικρόφωνα που αντικατέστησαν το καθαρά ακουστικό τρόπο εγγραφής των πρώτων μικροφώνων ως το 1930. Το 1945 εμφανίστηκαν μηχανές υπαγόρευσης που ο ήχος καταγραφόταν σε πλαστικούς δίσκους ενώ λίγο αργότερα εμφανίστηκε η τεχνολογία Dictabelt όπου το μέσο καταγραφής ήταν πλαστική ταινία. Στη συνέχεια η πλαστική ταινία αντικαταστάθηκε από την μαγνητοταινία που τυλιγόταν σε δύο μπομπίνες και τελικά οι δύο μπομπίνες τοποθετήθηκαν σε πλαστική θήκη για να δημιουργήσουν την compact cassette, τη γνωστή κασέτα ήχου. Στη συνέχεια εμφανίστηκαν  διάφοροι τύποι κασέτας ήχου όπως: mini-cassette, microcassette. Από το 1990 η συνολική διαδικασία πραγματοποιείται ψηφιακά.