Μονάδα Ανάγνωσης Και Διάτρησης Καρτών IBM 1622

Μέρος του συστήματος Η/Υ IBM 1620/ΙΙ που λειτούργησε στο ΑΠΘ κατά τη δεκαετία 1960 (βλ. Τ.Μ.Θ. 00246).
Η μονάδα ανάγνωσης/διάτρησης καρτών 1622 μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από το σύστημα επεξεργασίας δεδομένων 1620 (μοντέλα 1 και 2) αλλά και από το μεταγενέστερο 1710.
Ήταν μία μονάδα εισαγωγής / εξαγωγής δεδομένων στο σύστημα 1620 μέσω διάτρητων καρτών. Οι δύο λειτουργίες, ανάγνωση και διάτρηση, γινόταν σε διαφορετικά μέρη της μονάδας, είχαν ξεχωριστούς διακόπτες, ενδεικτικές λυχνίες και ξεχωριστή μνήμη buffer. Για την ανάγνωση οι διάτρητες κάρτες εισερχόταν στη δεξιά πλευρά της μονάδας ενώ για τη διάτρηση οι κάρτες εισερχόταν στην αριστερή πλευρά.
Υπήρχαν δύο μοντέλα του 1622, το 1 και το 2, ουσιαστικά πανομοιότυπα αλλά το δεύτερο είχε διπλάσια ταχύτητα από το πρώτο: το πρώτο είχε ταχύτητα ανάγνωσης/ διάτρησης 205 και 125 κάρτες το λεπτό ενώ το δεύτερο 500 και 250. Αντίστοιχα ο χρόνος μεταφοράς δεδομένων από /προς τη κεντρική μονάδα 1620 ήταν 3.4 ms για το πρώτο και 1.7 ms το δεύτερο μοντέλο
Κατά την ανάγνωση, η αρχική εντολή δινόταν από την κεντρική μονάδα επεξεργασίας του 1620. Καθώς περνούσε η πρώτη κάρτα, τα δεδομένα ελεγχόταν και πηγαίναν στη κεντρική μονάδα αποθήκευσης (core storage). Στη συνέχεια τα δεδομένα από τη δεύτερη κάρτα συγκρινόταν στην μνήμη buffer με τα αντίστοιχα της πρώτης, και εφόσον δεν υπήρχαν σφάλματα αποθηκεύονταν στη κεντρική μνήμη (core storage). Η διαδικασία συνεχιζόταν μέχρι να περαστούν όλα τα στοιχεία στην κεντρική μονάδα . Αντίστοιχα γινόταν και η διάτρηση: η κεντρική μονάδα έστελνε τα δεδομένα στη μνήμη buffer, γινόταν η διάτρηση και ο έλεγχος της κάρτας συγκρίνοντας τα δεδομένα στη κάρτα με τα δεδομένα στο buffer
Σχετικά με τις διάτρητες κάρτες
Ουσιαστικά ήταν σαν πίνακες που διέθεταν 80 στήλες και 12 γραμμές. Στις δύο άκρες υπήρχε η αρίθμηση των στηλών (1 ως 80). Σε κάθε γραμμή αναγραφόταν ένας αριθμός από το 0 ως το 9 ενώ στην περιοχή πάνω από το 0, υπήρχε η γραμμή 11 (ή Χ) και ακόμη πιο πάνω η γραμμή 12. Αυτές οι δύο δεν είχαν κάποια επιγραφή ή σήμανση.
Οι αριθμητικοί χαρακτήρες αντιστοιχούσαν σε μία οπή σε μία γραμμή πάνω στους τυπωμένους χαρακτήρες από 0  ως 9, πχ μία οπή στη θέση του αριθμού 3 αντιστοιχούσε στον αριθμό 3.
Οι γραμμές 0, 11 (ή Χ) και 12 χρησιμοποιούνταν για την αναπαράσταση των γραμμάτων. Έτσι για τα πρώτα 9 γράμματα του Αγγλικού Αλφαβήτου, από το Α ως το I, υπήρχε μία οπή στο 0 και μία δεύτερη σε κάποιον από τους αριθμούς 1 ως 9 στην ίδια στήλη. Αντίστοιχα για τα επόμενα 9 (J ως R)γράμματα υπήρχε μία οπή στη θέση της 11ης γραμμής και μία δεύτερη σε κάποιο αριθμό (1 ως 9)  στην ίδια στήλη. Τέλος για τα τελευταία 8 γράμματα (S ως Z) υπήρχε μία οπή στην 12η γραμμή και σε κάποιο αριθμό από 2 ως 9 στην ίδια στήλη.
Για τους 11 ειδικούς χαρακτήρες, που αντιστοιχούσαν σε εντολές, υπήρχαν 3 οπές στην ίδια στήλη.